dwulicowy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, dwulicowywi {{/stl 8}}{{stl 7}} kierujący się w postępowaniu podwójną moralnością; nieszczery, fałszywy, obłudny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dwulicowa osoba, postawa. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dwulicowy — dwulicowywi «mający dwa oblicza moralne; fałszywy, obłudny» Dwulicowy człowiek. Dwulicowe postępowanie … Słownik języka polskiego
janusowy — «dwulicowy, zmienny, zagadkowy» Janusowe oblicze. ‹Janus, bóstwo staroitalskie o dwu twarzach obróconych w przeciwne strony› … Słownik języka polskiego
dwulicowiec — m II, DB. dwulicowiecwca; lm M. dwulicowiecwcy, DB. dwulicowiecwców «człowiek dwulicowy, obłudny, fałszywy» … Słownik języka polskiego
dwulicowość — ż V, DCMs. dwulicowośćści, blm rzecz. od dwulicowy … Słownik języka polskiego
hipokryta — m odm. jak ż IV, CMs. hipokrytaycie; lm M. hipokrytayci, DB. hipokrytatów «człowiek fałszywy, dwulicowy; obłudnik» Udawana, fałszywa serdeczność hipokryty. ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
jezuicki — jezuickiccy przym. od jezuita Zakon jezuicki. Kolegium jezuickie. ∆ Jezuicki styl «styl wczesnobarokowy w architekturze kościelnej, zwłaszcza włoskiej i francuskiej, oparty na tradycjach renesansowych, propagowany przez jezuitów» przen. «obłudny … Słownik języka polskiego
obłudnik — m III, DB. a, N. obłudnikkiem; lm M. obłudnikicy, DB. ów «człowiek obłudny, fałszywy, dwulicowy; hipokryta» … Słownik języka polskiego
obłudny — obłudnyni, obłudnyniejszy «nacechowany obłudą, pełen obłudy; fałszywy, kłamliwy, nieszczery, dwulicowy» Obłudny uśmiech, wyraz twarzy. Obłudne współczucie … Słownik języka polskiego
dwulicowiec — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIb, W. dwulicowiecwcu || dwulicowiecwcze; lm M. dwulicowiecwcy {{/stl 8}}{{stl 7}} ten, kto jest dwulicowy, nieszczery, fałszywy {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dwulicowość — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc., dwulicowośćści, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. dwulicowy: Jego dwulicowość zrażała wszystkich do niego. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
